Μια γρήγορη αναζήτηση έκανα, για το πώς θα εορτασθή φέτος η μνήμη του ποντιακού ελληνισμού.
Επιμνημόσυνες δεήσεις, στεφάνια,πορείες και χοροί, από τα ποντιακά σωματεία.
Επίσημη αλλαγή προεδρικής φρουράς με Ευζώνους ντυμένους με την ποντιακή στολή.
Για την παγκόσμια αναγνώριση, όμως δεν αρκούν τα ευχολόγια που διάβασα.
Καλές και οι πορείες και οι χοροί Καθόλου δεν υποτιμώ, τους χορούς .Μέσω των χορών κρατήθηκε αναμένη «η φλόγα της Μνημοσύνης».
Η Μνημοσύνη δεν ήταν μόνο μητέρα των Μουσών ,αλλά και θεά της μνήμης. Υπήρξε μια σιωπή τα πρώτα χρόνια , μετά την γενοκτονία και την προσφυγιά. Οι πρόσφυγες προσπαθούσαν να μαζέψουν τις ριμαγμένες ζωές και ψυχές τους.
Στην συνέχεια πόλεμος ,κατοχή και πείνα .Εμφύλιος και μετανάστευση για πολλούς.
Όσοι γνώρισαν γιαγιάδες, άκουγαν σαν τρομακτικό παραμύθι, κάποιες ιστορίες στα παρακάθια .
Οι δικοί μου γονείς , δεν γνώρισαν παππούδες. Οι γονείς τους ήρθαν σχεδον παιδια και ορφανά.
Δε μου μίλησαν ποτέ οι γονείς μου για τον Πόντο . Μετανάστες στη Γερμανία, ούτε τον χρόνο είχαν,ούτε την γνώση .
Όταν γύρισα από Γερμανία ,για να πάω στο Γυμνάσιο, έζησα ένα χρόνο στο χωριό μου, ένα ποντιακό χωριό, όπου όλοι μίλαγαν μια παράξενη λαλιά, που ήταν τόσο κοντά στα αρχαία Ελληνικά.
Μια παράξενη λαλιά ,που άγγιξε και τον Καβάφη κατά την ενασχόλησή του με τα δημοτικά τραγούδια για το πάρσιμο της Πόλης, όπως σχολιάζει και ο ίδιος. Μα, πιο πολύ με άγγιξε το άσμα το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα.
Η αγάπη μου για την Ιστορία και το άκουσμα της ποντιακης διαλέκτου, στάθηκαν οι αφορμές , να αρχίσω το ψάξιμο.
Και κάπως έτσι, ανακάλυψα τις ρίζες μου.
Και από τις θύμησες και τις σκέψεις περνάω στον προβληματισμό…
Πώς λοιπόν, δεν θα περάσουν όλα αύτα στην λησμονιά, πώς θα περάσουν στις νεοτερες γενιές;
Ο Ιστορκός του Ποντιακού Ελληνισμού Κώστας Φωτιάδης , έκανε αγώνα εδώ και χρόνια και συνετέλεσε στην αναγνώριση της γενοκτονίας από την ελληνική Βουλή . Αγωνίζεται,πλέον για την ίδρυση , ενός μουσείου και προσφέρει τα βιβλία του και πλούσιο υλικό ,έργο ζωής.
Ένα Μουσείο λοιπόν θα λειτουργούσε ως κυματοθραύστης στη λησμονιά, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί.
Και γιατί να μείνουν χαραγμένα στις μνήμες τις δικές μας και των παιδιών μας, η ιστορία και τα παθήματά του Πόντου;
Μα για να μην επαναληφθούν ξανά. Να μην γίνουν θύματα νεας γενοκτονίας. Να μην εξαφανισθούν μέσα στην « χοάνη της Παγκοσμιοποίησης ».
Άλλωστε, η Ευρώπη δεν ήταν η Ευρώπη των λαών;
Η Ευρώπη της διαφορετηκότητας ;
Λαός που ξεχνά την ιστορία του , είναι καταδικασμένος να εξαφανισθή.
Πηγή εικόνας άρθρου : Liberal
